Babyborah blog

Wat een "bevalling" 

Allereerst wil ik even zeggen dat ik geen idee heb hoe je dit bevallingsverhaal zou moeten samenvatten. Misschien moet je dat ook niet willen. 

Maar mijn samenvatting zou zijn “mijn reis naar een mooie droombevalling”.

Mijn eerste idee van mijn droombevalling was: wachten tot het spontaan op gang komt, thuis en in bad. Geen medische interventies (ondanks mijn medische indicatie) en alles zoveel mogelijk op zijn beloop laten.

Dit wilde ik realiseren door een eerstelijns verloskundige te zoeken die er genoeg vertrouwen in had om te begeleiden van begin tot eind. En die vond ik, wat fijn! Dit resulteerde in zoveel ontspanning, meer vertrouwen in mijn lichaam en geen onnodige controles en betogen van zorgverleners met 

alleen maar een stortvloed aan risico’s en complicaties.

Wel ben ik tijdens de zwangerschap, meer richting het einde, in gesprek gegaan met het ziekenhuis om te kijken of we een plan konden maken voor het geval dat... dat plan zou dan gaan over een bevalling met onze verloskundige als verantwoordelijke. Dat voelde al een stuk fijner. Op deze manier kon ik nog steeds zorgeloos genieten van mijn zwangerschap.

Babylief was toch wat groter dan gemiddeld p93 en hoewel ik eerst dacht dat ze zelf wel eerder zou komen was bleek dit toch niet het geval. In de 37e week leek het ons en onze verloskundige toch niet zo verstandig het af te wachten en besloten we dat we wilden kijken wat we zelf konden doen. Vooral omdat mijn verloskundige aangaf dat wellicht het minimale zetje al genoeg zou kunnen zijn. Hier zelf bewust voor te kunnen kiezen gaf een goed gevoel. 

Inwendig onderzoek (dit wilde ik alleen door mijn eigen vk laten doen ivm misbruik en de traumatische kunstverlossing bij de vorige bevalling) gaf aan dat de baarmoedermond aan het verweken was en 1 cm ontsluiting.

In het ziekenhuis was dit genoeg voor het plaatsen van een ballonnetje. Daarmee zou ik lekker weer naar huis kunnen in de hoop dat dit zijn werk zou doen voor verdere ontsluiting en het kunnen breken van de vliezen door mijn eigen verloskundige. Wat betekende dat ik nog steeds kans had op mijn zo gewilde thuisbevalling in bad. 

Dus hoefde ik niet in de sneltrein zonder tussenstops te stappen maar opstappen en op elke moment kunnen uitchecken. Daar kon ik mij aan overgeven met een goed gevoel.

De volgende ochtend werd ik wakker met ballonnetje en had ik geen krampen gehad. Ik was bang voor het achterblijven van vordering. Mijn verloskundige trok het ballonnetje er zo uit maar helaas...onvoldoende ontsluiting. Althans voor haar, om goed de vliezen te kunnen breken.

Overleg met gynaecoloog. Bah wat baalde ik daarvan. De gynaecoloog kon het wel, maarja dan toch dat zo gevreesde ziekenhuis in. Balen, verdriet, teleurstelling... ik heb gebruld zo verdrietig was ik. Daar ging mijn zo gewenste thuis badbevalling! Toch voelde ik dat langer wachten niet zou gaan helpen en we dit wel moesten doen. 

In het ziekenhuis zette ik al mijn persoonlijke dingen neer, hing ik mijn tekeningen en affirmaties op en luisterden we naar muziek. Na een paar minuten ontmoette ik eindelijk een gynaecoloog die begrip had voor mijn situatie en echt wilde meedenken hoe we dit tot een zo fijn mogelijke bevalling zouden gaan brengen. Alles zou in overleg gaan en na het vliezen breken zou ik samen met mijn partner de tijd en ruimte krijgen om rustig af te wachten. Wat een opluchting. Zelfs het inwendig onderzoek en het breken van de vliezen vielen reuze mee. 

Na het breken van de vliezen zou de verpleging ons verder met rust laten en alleen komen wanneer we iets nodig hadden. We zijn heerlijk wezen wandelen buiten in het park, hebben gelachen en waren helemaal ontspannen. We aten samen in de grote luxe kamer en na het eten voelde ik wat lichte krampen. Ik was blij dat mijn lichaam iets deed. Opnieuw zijn we gaan wandelen van bankje naar bankje en probeerde ik ontspannen te ademen tijdens elke kramp. 

De krampen kwamen en gingen en in elke kramp leek er steeds meer een opbouw te komen. Toch zat er nog geen regelmaat in en duurde ze maar kort. Slapen zou nog wel lukken dacht ik. We kregen beide een bed en dommelden in slaap. Maar na anderhalf kon ik er niet meer doorheen slapen. Al snel zat ik helemaal in mijn hoofd en voelde ik de spanning en angst voor het onbekende (wat als er niets gebeurt, wat als er wel wat gebeurt doet dat dan pijn, heb ik wellicht morgen toch weeopwekkers nodig, kan ik het wel aan en ga zo maar door) toenemen.

Ik wist dat dit mij niet ging helpen om de bevalling op gang te brengen. Ik moest iets doen, dacht Ik.

Ik ging in het ziekenhuisbad en voelde even verlichting maar al snel voelde ik dat hoe hard ik ook mijn best deed, ik het niet kon loslaten. 

Ik besloot bewuster mijn lichaam te gaan voelen. Zodra ik dat deed voelde ik weerstand, het ging mijzelf niet lukken om te ontspannen. Ik kon me er niet aan over geven en dat voelde ik....

Ik voelde het ongemak en de pijn maar durfde me er niet aan over te geven omdat ik bang was dat ik in situaties terecht zou komen waarin ik de regie niet zou hebben. 

Ik vroeg mezelf af op welke manier ik wel ontspannen zou kunnen bevallen en me wel durfde over te geven aan de geboorte van mijn lieve dochter zonder angstig te zijn. 

Meteen dacht ik: “een keizersnede”. Hierbij staat alles vast, geen onverwachte dingen, geen mensen die mijn grenzen onbedoeld zullen overgaan en geen angst voor iets wat ik niet wil. 

En terwijl deze wens in mijn hoofd zit voel ik weer angst (om te falen, om iets te kiezen waar ik nooit achter stond, om mijn partner teleur te stellen). Ik voel dat ik het wil delen en wil weten wat mijn man denkt. Ik maak hem wakker en vraag om te komen.

Ik breek in tranen uit en vertel dat ik dit niet kan, niet op deze manier. “Ik wil je iets vertellen maar eigenlijk durf ik niet”.  

Mijn lieve man die alle vertrouwen in mij heeft en altijd achter mij staat voelt direct aan dat ik het gezegd moet hebben. 

“Ik denk dat ik een keizersnede wil” pfff wat zwaar om dat te zeggen. Maar tegelijkertijd voel ik aan alles dat het klopt. Ik wil dit echt. En mijn man, hij noemt me dapper, moedig en de beste moeder die er bestaat. 

Al snel staan daar de verpleegster en de gynaecoloog en luisteren naar onze wens. Ik hoef ze niet te overtuigen en dat voelt heel fijn!

Ze vertellen dat ze morgenochtend in alle rust de keizersnede zullen inplannen en we nog even lekker kunnen rusten. Ik vraag om iets tegen de krampen en ga weer in bed liggen. Jeetje wat voelt dit goed. Ik ontspan en laat het los....

Maar de krampen worden niet minder en zijn te aanwezig om nog te kunnen slapen of rusten. Dus ik besluit opnieuw in bad te gaan. Ik herhaal in mijn hoofd de afgelopen uren en heb er alle vertrouwen in dat dit voor mij, voor de baby, op dit  moment het beste is.

Ontlading.... en ja hoor daar zijn ze dan de regelmatige weeën. De vraag of ik niet alsnog wil proberen schiet door mijn hoofd, maar al heel snel is het antwoord “nee”. De pijn die ik nu voel ga ik me hier in deze omgeving niet aan over kunnen geven. Dat gevoel is zo sterk. 

We roepen de verpleging en de gynaecoloog en ze zien aan mij dat ik nu echte weeën heb en mij echt moet concentreren om ze weg te ademen. We hoeven amper iets te zeggen of uit te leggen. Iedereen komt in actie en worden klaar gemaakt voor de keizersnede. Ik voel enigszins spanning maar niet te vergelijken met die ik voel voor een vaginale bevalling en alle onverwachte situaties die er zich kunnen gaan voordoen.

Terwijl we naar de operatiekamer rijden adem ik door de laatste weeën heen. Ik kan niet wachten tot ik de ruggenprik krijg want dat betekend het einde van deze vreselijke weeën (die zo voelen omdat ik en mijn lijf weten dat ze niets gaan doen). De hele weg loopt mijn man met me mee, laat me weten waar hij is en kleed zich om. 

Wanneer de ruggenprik wordt gezet voel ik de weeën niet meer en ben ik onwijs dankbaar. Ik blijf het wat spannend vinden maar tegelijkertijd probeer ik van elke seconde te genieten. Samen met mijn man knuffelen en kussen we elkaar achter het blauwe scherm. Geen stress, geen paniek... onze dochter gaat geboren worden zometeen. 

Ik hoor mijn man nog onze wensen doorgeven, laten uitkloppen van de navelstreng, kunnen zien dat de baby komt en alleen de baby bij mij of bij hem. En vooral zo snel mogelijk bij mij op de blote borst. Man wat ben ik dankbaar voor deze lieverd. Overal aan gedacht. 

Terwijl we worden bijgepraat over wat er elke minuut gebeurd wachten we ongeduldig maar in alle rust en liefde voor elkaar en onze baby af. Mijn man kan al stiekem door het spleetje van het schermpje kijken en fluistert “ze komt er zo aan”. Ik voel een brok in mijn keel en twee armen die mij steviger vasthouden. 

Het doorzichtige schermpje wordt geopend en ik zie een buik die roze is gemaakt. Niet ver daarachter zie ik iets omhoog komen en binnen een paar seconden ligt daar onze dochter achter het schermpje. De tranen rollen over onze wangen. Wat is ze mooi en wat was dit een prachtige geboorte. Liefde op het eerste gezicht... ik kus haar met het raampje ertussen. Ze gaat voor een paar kleine minuutjes (zo voelde het in ieder geval) met papa mee voor een snelle controle. 

Daarna legt hij haar op mijn borst, ik houd haar vast en ben van plan haar nooit meer los te laten. 

Wat ben ik blij en ongelooflijk dankbaar voor deze fantastische reis.